Jeśli wzajemnie się wybieramy z drugą osobą, dzieląc się miłosnym przepływem i wzajemnymi życiami, nie powinno temu towarzyszyć poczucie zagubienia, rozpacz, czucie się niewidzianą/ym. Nie powinno w tym być uczucie spętania zazdrością, czy podcinanie skrzydeł z obawy, czy druga osoba nie poczuje się za mała przy Naszym rozkwicie.

Miłość to wzajemny wybór – ‘ja wybieram Ciebie, a Ty wybierasz mnie’ . 

W wyborze jest wolność i autonomiczna decyzja oraz odpowiedzialność względem wzajemnego dbania o to, żeby obu stronom było dobrze nawzajem.

Czy bycie w relacji oznacza, że można osiąść na laurach, bo raz siebie wybraliście? Nie. Wybór dzieje się codziennie, a stałość relacji jest bardzo ulotnym konceptem stworzonym przez idące na skróty moce obliczeniowe Naszego mózgu. Wszystko się zmienia, codziennie, z sekundy na sekundę. Raz dokonany wybór może się szybko zmienić, jeśli wzajemność relacji zanika.

Często dobieramy się w pary z ludźmi, których zachowanie pasuje do modelu relacji, który obserwowałyśmy/liśmy w trakcie dzieciństwa (i/lub czujemy pociąg do takich osób).

Nasza podświadomość wybiera to, co uznaje za ZNANE, Niezależnie od tego, czy to jest dla Nas dobre, czy złe. Jeśli np. Twoje wspomnienia z dzieciństwa to agresywny, nieobecny rodzic i współuzależniony drugi rodzic, to prawdopobnie takie relacje będziesz nieświadomie zapraszać do swojego życia (zarówno te symbolizujące Ojca, jak i Matkę). Jeśli tak jest, nie jest to Twoją winą, ale masz wpływ na swoje życie i jako dorosła/y możesz wybrać, co chcesz zapraszać do życia (ale do tego potrzebna jest Samoświadomość).

Miłość romantyczna jest skomplikowaną sprawą. 

A my jesteśmy poniekąd ofiarami popkultury, filmów romantycznych, scenariuszy typu “poznali się i za miesiąc ślub”, fantazji o “tajemniczych poranionych psychicznie typach, którzy są niedostępni, mają problem z prawem i używkami, a ta jedna jedyna dziewczyna magicznie go zmienia mocą miłości aka tego, że jest ładna”.

🛑 Nie zasługujesz na:

– niedostępnego emocjonalnie partnera/partnerkę
– przemoc w relacji
– brak szacunku od partnera/partnerki
– czucie się w relacji jak w więzieniu, w którym nie ma miejsca na Ciebie
– sceny zazdrości, które są wynikiem olbrzymich niezaopiekowanych kompleksów
– znikanie i magiczne pojawianie się, kiedy “ukochany/a” sobie o Tobie przypomni
– krytykę i podcinanie skrzydeł (czasami pod płaszczykiem “dawania dobrych rad”)
– obwinianie Cię za wszelkie niepowodzenia partnera/partnerki
– bycie kozłem ofiarnym w relacji
– obwinianie się za bycie sobą
– bycie wybawicielką/em, mamusią dużego chłopca/tatusiem dużej dziewczynki
– chamskie docinki, że wyglądasz inaczej, niż druga strona by sobie tego życzyła
– branie na siebie życiowego syfu drugiej osoby (jasne, wspieraj, ale każdy człowiek musi ogarnąć swój syf samodzielnie).

✅ Zasługujesz na:

– miłość, która daje spokój i pewność
– człowieka, który kocha Cię w całym Twoim spektrum wad i zalet
– bliskość, w której jesteś akceptowana/y w całej swojej krasie
– dostępność i ekscytację drugiej osoby, że może doznać cudowności przeżywania z Tobą każdego dnia
– wsparcie, ukojenie i otulenie, kiedy tego potrzebujesz
– bycie wysłuchaną/ym, usłyszaną/ym i dostrzeżoną/ym
– poczucie bezpieczeństwa
– osobę, z którą możesz wzrastać, wzajemnie się inspirować i delektować się życiem
– osobę, która jest/będzie Twoim wiernym towarzyszem podróży
– człowieka, któremu naprawdę na Tobie zależy, szanuje Cię i wyraża to czynami i uwzględnianiem Cię w swoim życiu – tak po prostu
– to, by opiekować się sobą i dawać sobie to, co najlepsze – bez kompromisów.

Jesteś Miłością. Zasługujesz na Miłość.

A co z Miłością do siebie, która nie ma nic wspólnego z tą romantyczną? Co z otoczeniem siebie samej/samego troską i opieką?

Musisz najpierw zająć się sobą. Objąć Siebie. Chcieć Siebie zrozumieć, ukoić. Nie odwracać wzroku od trudnych wewnętrznych uwarunkowań, ale też nie obarczać Siebie winą za całe zło tego świata. Każdy popełnia błędy, każdy na jakimś levelu nie rozumie siebie i niektórych mechanizmów, które Nami rządzą. Wiele lat trudnych doświadczeń w świecie pełnym nieogarniętych, cierpiących ludzi odciska piętno na każdej osobie.

Chodzi o to, żeby dostrzec siebie tak naprawdę. Zrozumieć tyle, ile jest możliwe na dany moment. Drążyć coraz głębiej i głębiej. Łączyć się ze sobą, zamiast uciekać od Siebie. Dopiero wtedy można tworzyć z drugą osobą prawdziwe miłosne połączenie, które nie polega na wybawianiu, zbawianiu ani ratowaniu – polega na autentycznej Miłości, która jest Wolnością.